Główny bohater Tae-suk (postać grana przez Jae Hee) rozwozi po okolicy ulotki reklamujące jedzenie na wynos, które przykleja przy dziurkach od kluczy. Później wraca do mieszkań, w których właściciele nie usunęli ulotek, zakładając że są puste. Wprowadza się do tych mieszkań podczas nieobecności właścicieli i przy okazji pierze ich odzież i dokonuje drobnych napraw. Pewnego dnia włamuje się do mieszkania, które wbrew pozorom jest zamieszkane – przez Sun-hwa – ofiarę przemocy domowej (w tej roli Lee Seung-yeon). Oboje rozpoczynają cichy, wręcz niemy związek, i wędrują z jednego mieszkania do innego. Miłość pomiędzy skrzywdzoną kobietą i milczącym nieznajomym jest bez słów. Cisza jest narracją filmu ze względu na bardzo ograniczone dialogi.

Znalazłam to jak po kanałach skakałam i na Ale kino leciał ostatnio. Oczywiście jak zobaczyłam Jae Hee wiedziałam że to film koreański (po słowach to nie miałam okazji sie zbyt często języka dowiedzieć).
Mimo to film jest....piękny chyba moge powiedzieć, chociaż sama nie wiem czy to jest dobre określenie. Wciągnął mnie on bez słów, a zakończenie powaliło całkowicie.