Moja znajomość z DEGiem jest już dość długa jednak nadal bardzo namiętna. Nie pamiętam już nawet jak to się zaczęło, ale nadal myśląc o DEGu mam przed oczami siebie kilka lat wstecz oglądającą po nocy ich teledyski i czytającą tłumaczenia tekstów po raz setny. To dzięki nim poznałam wspaniałych przyjaciół, którzy Dir En Grey'a kochają nad życie i prowadzimy wspólnie korespondencję już kilka lat. Również dzięki nim przeżyłam mój pierwszy koncert. Z biegiem czasu widzę, że od razu rzuciłam się na głębokie wody. Bez wcześniejszego przygotowania, od razu pojechałam do obcego miasta, praktycznie sama, zupełnie nieświadoma, jak wygląda jakikolwiek koncert. No cóż, było niesamowicie i już nie ważne, co było nie tak, a co wspaniale, bawiłam się niesamowicie.
Co do muzyki, moim ulubionym albumem jest "Withering to death". Nie potrafię z niej wybrać mojej ulubionej piosenki, każda na swój sposób jest szczególna. I "The Final" trafiające prosto w serce jak i "Saku", które najbardziej ze wszystkich nadaje się na budzik ze swoim wejściem. Wiele opinii umieszczanych w Internecie porusza kwestie zmiany ich stylu. Cóż, dla mnie Dir en Grey to Dir en Grey. I pomimo wcześniejszych uprzedzeń do "Uroborosa" chociażby, po kilkukrotnym przesłuchaniu muszę stwierdzić, że lubię ten album równie mocno jak pozostałe. Każdy zespół się zmienia, eksperymentuje. I to w muzyce jest najwspanialsze, nigdy nie wiadomo, czego tak naprawdę możemy się spodziewać. Do "Dum Spiro Spero" podeszłam więc neutralnie, przygotowana na wszystko. I w tym albumie miło mnie zaskoczyli. "Vanitas" jest cudowne, wyjątkowo spokojne i nieźle ulokowane na płycie. Po tych wszystkich gitarowo-perkusyjnych sieczkach przychodzi chwila na coś takiego. Zdecydowanie mój faworyt. Jak również cała płyta, którą naprawdę świetnie nagrali.
A jak na razie zostaje mi czekanie na jakieś nowe wydawnictwa i oczekiwanie ich powrotu do Polski na kolejny koncert.